Institucioni i Presidentit Shqiptar

Erind Maçi

Opinioni i gjerë në Shqipëri beson se zgjedhjet do t’i fitojë opozita. Mbeten për t’u parë vetëm përqindjet, koalicionet dhe raportet e tyre. Diçka tjetër është gjithashtu e sigurtë, që zgjedhja e presidentit të ardhshëm do të jetë problematike. Edhe më optimisti në kampin opozitar nuk beson se do të arrihen 2/3 e votave për të evituar përfshirjen e të majtëve në këtë proçes. Lideri i opozitës e uli shumë nivelin e figurës së presidentit të ardhshëm duke deklaruar se do të pranonte gjithkënd, vetëm që president të mos bëhej Nano. Kryeministri aktual nuk është ndonjë etalon për figurat politike dhe të qëndruarit më lart tij nuk është diçka me të cilën mund të krenohesh. Institucioni i Presidentit të Shqipërisë vërtet nuk merret me politikat qeverisëse të vendit, por nga ana tjeter ka shumë funksione të rëndësishme. Presidenti është Komandanti i Përgjithshëm i Forcave të Armatosura, Drejtuesi i Këshillit të Lartë të Drejtësisë, dekretues ambasadorësh, shpërndarës parlamentesh dhe garant i zbatimit të kushtetutës. Deri tani, politika shqiptare ka dështuar në zgjedhjen e njerëzve që ngrihen mbi partitë dhe zbatojnë ligjin, le më në gjetjen e figurave kombëtare që përfaqësojnë denjësisht vendin tonë dhe punojnë për interesa kombëtare. Për më tepër që zgjedhja e presidentit shqiptar po përdoret dhe mund të përdoret edhe në të ardhmen për intriga politike dhe për të krijuar destabilitet. Mediat afër qeverisë po bëjnë zhurmë se PD po bën një marrëveshje me LSI, për të qeverisur bashkë në këmbim të fitimit nga kjo e fundit të të drejtës për të caktuar presidentin. Ky mund të jetë një presion që i bëhet LSI duke i akuzuar për bashkëpunim me demokratët, në të njëtën kohë kur Nano dhe Rama i bëjnë thirrje të kthehen në identitet. Në këtë rast presidenti i ardhshëm po përdoret për të bashkuar të majtën me zor. Por edhe sikur të ekzistonte një marrëveshje e tillë, prospekti i një presidenti LSI-st nuk besoj të mbushë me optimizëm shumë vetë. Gjithashtu, a mund të besohen socialistët se ata nuk do ta përdorin rastin që i jep zgjedhja e presidentit të ardhshëm për të kërkuar zgjedhje të parakohëshme? Më keq akoma, a do detyrohet opozita e sotme që të pranojë një president  jo konsensual por të majtë vetëm për të kompensuar?

“Të fala” nga Migjeni!

Bahri Myftari

Në këtë realitet ku takon e ndeshesh lehtësisht me “Sokratin e vujtun apo derrin e kënaqun”, në larminë marramendëse, të çrregullt e të trishtuar të jetës sonë ku mjerimi, varfëria e shumicës m’u në krah të gëzimit dhe lumturisë, domosdo, të një pakice, plot shkaqe dhe arsye të sjellin ndër mend Migjenin e madh.

Shkurt; më shumë se sa preferenca ndaj poetit dhe veprës së tij, të shtyn urdhëri dhe detyrimi që buron prej kohës sonë “të lumtur”.

“Merrnie dhe çonie në qytet këtw shtatore. Vendosnie në një shesh. Dhe si përmendore kushtonia ndokujt. Kushtonia atij që ka ma shumë merita për kët vend. Po, ndoj ministri o deputeti, o ndokujt tjetër... E në rast se nuk gjeni ndonjë njeri që ka merita të mjaftueshme, atëherë kushtonia atij që ka merita më pak: perëndisë klasike.”

Do të mjaftonte një informim çfardo për gjatë jo një muaj, jo një jave, por një ditë, një ditë të vetme për të parë, dëgjuar e ndjerë dramat deri në caqe të tragjedisë që mbartin e mbajnë qytetarët e këtij vendi: fëmijë të varur, prindër që prej mizeries mbytin jetën, gra dhe nëna zemërdjegura me bij e bija rrugëve të botës, familjarë, komshinj, fqinj në hasmëri e në gjak e, si për inat të tyre, si karshillëk vulgar e propotent njerëz rozë, realitete rozë, gazeta, televizorë, gënjeshtarë, hipokritë. Programe marramendëse, liderë partish, shoqatash, njerëz pa kurrëfarë integriteti, a me integritet të coptuar, zyrtarë, qeveritarë, ministra dhe të gjithë llojet e kodoshëve, i bien gjoksit, çirren, lavdërohen, bëjnë gjoja sikur kërkojnë falje, sikur janë penduar, vetëm e vetëm që edhe njëherë, ja vetëm këtë radhë, që po e bie radha: le të kalojë përsëri “miu nën mustaqe”! Dhe, vërtet, a do të mundet kjo?! Mirëpo, çuditërisht në të kundërt me euforinë e prodhuar prej shtetit dhe pushtetit, pra, sikur të mos mjaftonte marrëzia e prodhuar në vend, na vjen si peshqesh a dhuratë talljeje atë çka kasnecë përtej deteve dhe maleve tona bërtasin, por që, gjithësesi, për fat të keq, këtë radhë thonë një të vërtetë:

Shqiptarët janë ndër popujt më të ushqyer keq, pra më pak të ushqyer se sa fqinjët, krejt të pakrahasuar me ata më tej. Ndërkaq, si për ironi, por në këtë rast për argument, për të na vërtetuar seriozitetin e detyrës, rendiste sasinë dhe cilësinë e produkteve harxhuar përgjatë ushqimit.

  Të dhënat ishin bashkëkohore, pra jo të viteve të shkuara, kur mbi 60% e popullit hante bukë misri, kur tolloni jo vetëm për shkak të nevojës, ishte më i shenjtë, më i vlerësuar se pasaporta, kur për një kile mish apo për një pako kafe duhej të nxirrje në pazar veç fytyrës edhe ndonjë plaçkë tjetër. Kështuqë s’bëhej fjalë për atëherë por për sot, kur në treg gjen edhe qumësht dallëndysheje, çdo gjë gjen, kuptohet veç para jo.

  veç para jo.

I gjendur nën peshën e pështirë të këtij “sihariqi”, në një vakt dreke, falë edhe mbrekullisë që na ka krijuar “Sat +”, rastësisht duke kërkuar stacione sipas qejfit, ndër katër syresh, të katër italianë dhe ndër më kryesoret stacione të atij vendi, përcilleshin programe tej e mbanë për ushqimin dhe të ushqyerin. Amvisa; gjyshe dhe nëna, rrethuar prej bijsh e mbesa, shpalosnin plot talent dhe art, mu aty rreth tavolinave mbushur dëngazi me mishra, sallame, djathra, fruta, miell, lugë, pirunj, pra përgatitnin lloje nga më të ndryshëm gjellrash, ëmbëlsirash, shkurt, gjithçka të mirë që , zoti atje në qiell dhe nëna apo gjyshja në tokë, ua bëjnë peshqesh të paditurve!

 Atëherë, pasi u ngopa së ushqyeri ashtu, virtualisht, iu ktheva stacioneve të atdheut tim. Ç’të shoh? Në njërin doli kryeministri, i rrethuar prej miqve të tij të mediave i cili, sinqerisht, ashtu si gjithmonë, për këtë zor se dyshon kush, aq më tepër ata që e rrethonin, deklaroi se edhe pse ata farë ministra janë kryekëput të paaftë, do t’i rikandidojë përsëri, janë të aftë për të na qeverisur, për të na drejtuar, me një fjalë, do të na i fusin thikën më “thellë”.

Në një stacion tjetër del deputeti që i kulloti katër vjet në një zonë ku nxënësit “kullotnin” mençurinë e tyre nëpër livadhe dhe jo atje ku e ka bekuar shkenca dhe zoti. Pak pas tij del një zotëri tjetër që edhe pse tërë krahina i kalon nga një breg i lumit në bregun tjetër, kërkon përsëri t’i përfaqësojë ata, t’i vjedhë dhe të deklaroi siç deklaron, se tërë ajo zonë lumturohet prej lumturisë që i ka dhuruar zotëria. Radha s’ka fund, njerëz, fshatarë dhe qytetarë, ndonëse të lumtur, siç thonë dhe çirren demagogët, hipokritët, vriten prej kësaj lumturie që “vret”. 

Në një stacion tjetër dalin plot nur dhe lumturi drejtorë doganash, tatimesh, policish që, padyshim edhe këta janë të lumtur. Dhe që lumturia e tyre të jetë dhe lumturia jonë, o burra t’i votojmë, t’i çojmë në parlament.

Lumturia që vret, lumturia që na kujton Migjenin e madh, zë një vend të madh në mediat e ditës. Pasqyrimin e përditshëm, në mundësi me ngjyra i byrosë së dikurshme. I byrosë së Enverit dhe i trimave të tij, domosdo edhe i bëmave të zeza. Aq e vlerësuar është kjo temë, sa një njëzetvjeçar i sotmë, për të cilin do të ishte më mirë të mos u njihte as farën as sojin diktatorëve e diktaturës, përkundrazi portreti i tyre, i Enver Hoxhës, i Mehmetit, Manushit deri dhe ai i Muho Asllanit është më i kopshëm se sa portreti i presidentit të vendit, z. Moisiu.

Kështuqë lajmi i keq i saposhpallur s’përbënte për ta kurrëfarë shqetësimi. Ai nuk ngacmon as ndërgjegjen, as veprën e tyre. Ata i kanë hipur kësaj pele që quhet Shqipëri dhe nga aty e shpallin atë jo republikë të lumturisë, por republikë të lumturive. Jashtë kësaj republike që s’ka se si të mos jetë vetëm e tyrja, nuk ekziston realitet tjetër. Nuk ekzistojnë as fshatra, as qytete, as fshatarë, as qytetarë. Nuk ka të papunë, të pa strehë, të varfër, të pa shpresë, të mërzitur e të revoltuar, nuk ka greva mësuesish, greva shoferësh në përplasje me policë. Nuk ka fëmijë që mësojnë ndër stallat e dikurshme të lopëve, nuk ka fshatarë që hidhen nga një breg në bregun tjetër o duke ngritur brekët, o duke u zvarrur nëpër fijet e telave, nuk ka qytetarë që veç emrit në treg, për fat të keq, të shtyrë prej nevoje, mund të lenë dhe një copë dinjitet, karakter, fytyrë.

Prandaj ata nuk e përfillin “sihariqin” e ardhur nga jashtë, nuk i përfillin zërat, protestat dhe pakënaqësitë që vinë prej një populli të tërë. Lumturia e tyre është e verbër, është e marrë, nuk shkon më tepër se hunda dhe goja. 

Realitete të tilla, realitete të tilla migjeniane për ta nuk ekzistojnë.

Nëse kjo mendësi do të vazhdojë gjatë, sikundër dhe tepër gjatë ka vazhduar, do të prodhojë lumturi për “derrat e knaqun” dhe nga ana tjetër mjerim për sokratët që janë mijëra e mijëra. Nëse do të veprohet kështu, vazhdimisht rezultatet do të jenë të mëdha, lumturia do të jetë gati qiellore, gati në ekstazë, do të thoshte Migjeni. Lumturi për të vjetër dhe të rinj, lumturi për vocërrakët tanë, për fëmijët, domosdo mbi të gjitha për fëmijët. Dhe atëherë poeti do të flasë përsëri:

E urojmë djalin me fjalë “I shkoftë lypa mbarë!” (A ju pëlqen zotni, ky urim për fmitë e juej?)

E natyra pranverore qesh dhe kënaqet që po prodhon qershia të kuqe dhe fmi të mjeruem.